Canine burnout
Oftewel een overspannen hond. Het bestaat echt en is een serieus probleem.
Nu gaat het als we de literatuur er op naslaan meestal over een overwerkte werkhond, maar stress en spanning komen niet alleen door werken. Constante spanning van buitenaf kan ook zeker leiden tot burnout. En deze vorm van burnout zie ik de laatste tijd zorgelijk vaak bij honden.
We hadden het er eergisteren in de les over het zenuwstelsel uitgebreid over. Vanuit mijn achtergrond van toegepaste psychologie en als mindfulness en veerkrachttrainer, kijk ik met een ietwat speciefieke blik naar de ontwikkelingen in de wereld van honden en gezondheid.
"We lopen ook nog bij deze holistisch dierenarts en die ostopaat en deze natuurgeneeskundige en we zijn ook al hier en hier en hier geweest" Hoor ik steeds vaker tijdens een consult.
De hond is de laatste jaren met enige regelmaat veranderd in een project waar elk foutje of deukje uitgepoetst moet worden. Bij elk kuchje, bij elke scheet moet er meteen een supplement in of van voeding gewisseld worden. En wordt er een deskundige in de arm genomen, of 2 of 3....
En ja, er is altijd wel een professional die je met liefde wil helpen om de optimale gezondheid bij je hond te bereiken. Dat is hun werk... duh... En deze professionals doen hun werk vaak prima. Het gaat hier niet om de kwaliteit of het nut, maar er is een probleem met kwantiteit.
Onder de noemer "preventief" proberen we alles te voorkomen door bij voorbaat al in te grijpen. Uit liefde? Ja. Uit bezorgdheid? Zeker. Maar helaas is niet alles te voorkomen.
Weet je waar de (darm)gezondheid van onze honden echt onder te lijden heeft? Stress.
De constante druk om perfect te zijn: Meedraaien in een druk gezin, goede ontlasting moeten produceren, altijd je eten met smaak op te eten. Lief moeten doen tegen de buurhond maar wel waaks zijn. Alleen thuis kunnen zijn en ook overal mee naartoe kunnen....Wel blaffen als het moet, maar niet te veel. Wel ballen hebben maar je wel gedragen als een hond zonder hormonen...
Ik word er al zenuwachtig van als ik er aan denk.
Wat daar van slag van raakt? Je parasympatische zenuwstelsel. Het onderdeel van het zenuwstelsel wat werkt in tijden van rust en ontspanning. Wat zorgt dat het eten verteerd wordt en het lichaam herstelt van de stress en schade die het op intensieve en stressvolle momenten oploopt. Wat er voor zorgt dat de stoffen verteerd en opgenomen worden die nodig zijn om te bouwen, herstellen en repareren.
En wat is onze oplossing als ons rust-systeem van slag is? Je ruikt m al.... We moeten iets doen!
We moeten deze voeding geven, dat vermijden en deze onderzoeken doen en die therapie en vervolgens vooral heel erg goed monitoren (het liefst met een vergrootglas en in de nek hijgend) of het beter gaat.
Door constant in te grijpen, dingen te ondernemen, verwachtingen te hebben en druk op de hond te leggen komt de hond helemaal niet toe aan bouwen, repareren en herstellen... en er komt een dag dat dat emmertje overloopt. Dat alles wat je ook probeert om de hond weer op de rails te krijgen niet werkt. En dan moet je toch echt toe gaan geven, dat je het niet meer weet....
Je moet niet altijd meer doen, misschien moet je juist eens wat minder doen... Inschatten of de "problemen" die je op wilt lossen wel echt problemen zijn, of dat het wellicht kwaaltjes zijn die horen bij het leven.
Heb jij het vermoeden dat een hond burnout-achtige klachten heeft? Dan is het belangrijk dat niet alleen de hond behandeld wordt, maar dat ook de eigenaar passende en vakkundige begeleiding krijgt.
Ik ga hier de komende tijd flink meer tijd en aandacht aan besteden, omdat dit groeiende probleem een hele specifieke aanpak vraagt van zowel hond als baasje.